Zaman hızla akıyor. Daha dün başını dik tutamayıp sağa sola sallayan minik bebek büyüdü. Kapı gıcırtısı duyduğunda kıçını sallayıp dans eden şirin bir kızcık oluverdi. Bense her öğle arası süt vermek için Karşıyaka’ya gitmeye devam eden anne olarak arz-ı endam ediyorum. Çevremde ki hemen herkes bunun çok da gerekli olmadığı konusunda hemfikir. Bense he deyip geçiyorum söylenenlere. 15 dakikalığına bile olsa onun gözlerine bakabilmek dünyanın en büyük mutluluğu oysa.

Bizim hanım yemek konusunda diğer tüm bebekler gibi çok seçici. Eskiden yemek istemediği bir şey olduğunda o boncuk burnunu başka tarafa çevirmesi yemeği kesinlikle kabul etmediği anlamına geliyordu. Şimdilerde bu konuda daha yaratıcı. Eliyle itekliyor, önünde görmek bile istemediği için sağa sola fırlatıyor. Mutfak her yemek sonrası paspaslanmak zorunda kalıyor böyle olunca. Her yemek sonrası paspas böğğğğ!

O poğaça eller, kendisine uzatılan kaşığı çoğu zaman reddetmiş olsa da asla hayır demediği yiyecekler de yok değil. mesela ekşili köfte. ister çorba deyin ister yemek ekşili köfteye bayılıyor miniğim. O koca köfte topunu eline verdim mi ağzına yüzüne bulaştıra bulaştıra mideye indiriyor hepsini. İkinciyi isterken “anni…anni…” diyor ya orada bitiyorum ben. Senin anni diyen dillerine kurban oluruuum. Öğle arasına girmeye 15 dakika kala yazdığım için özlemi sardı şimdiden içimi. canım benim ya.