Cumartesi akşamı elimde mantar, turpotu ve karnabahar poşetleri olduğu halde otobüse bindim. Evlenmeden önce olsa,  kıyafetimin uyumu bozulmasın diye o sebzeleri başka bir mağaza poşetine geçirir, öyle binerdim. Aslına bakarsanız kesinlikle  elimde sebzelerle otobüse binmezdim. Pazardan sebze almakla ne işim olabilir ki benim? Zaten akıllılık yapıyormuşum. Otobüste beni elimde karnabaharla görenler uranyum taşıdığımı zannetmiş olmalılar ki gözlerini araba farı kıvamında açarak garip garip baktılar. Altı üstü üç ufak sebze poşeti oysa ellerimdeki. Karşımda oturan kokona kız, biraz daha ileri giderek bana caka satmaya çalıştı. Başardı da sağolsun. Önce tırnaklarına böyle dudağını büzerek üfürükler attı.Sonra bir güzel süzdü beni. Pek bir ezik kaldım yanında. Ekmeğe sür afiyetle ye misali.  Son olarak da bacak bacak üstüne atarak şovunu tamamladı. Alkışlayamadım. Onun elinde poton ve fango poşetleri vardı. Bendeyse karnabaharla kızı nasıl dövebileceğime dair salakça fikirler. Kıskandım yani. İtiraf ediyorum. Poşettekilere gelince: Karnabahar evde dolapta kokona kızın dönüşünü bekliyor. Turp otu haşlanıp ege usulü mis gibi sızma eşliğinde bol limonla yenildi. İstiridye mantarları ise Hızlı, kolay ve lezzetli bir yemek oldu. Şöyle ki;