Pazar günü sabahın köründe uyandık. Çay demlenmeye koyulmuşken, ben havuçlu enfes bir kek yaptım. İçine ceviz de attım ama bu seferkine bal eklemedim. Benzer bir tarif arıyorsanız linki kullanabilirsiniz. Neyse efendim nerede kalmıştım. Hah! sabahın köründe kalktık kısmından devam ediyorum. Kek fırında kabarmaya başladığı zaman biz kahvaltımızı yaptık. Pikniğe gideceğimiz için yırtılsada ardından ağıtlar yakmayacağım bir kot ve ona  uygun yeşil bir tişört giyindim. Yaş yirmi altı buçuklara dayanmış ben hala saçımı ikiye ayırıp örüyorum. İlköğretimin önünden geçsem hoca şeker suratlımın elinden alıp, tek ayak üstünde tahtada bekletecek sanki. Öylede şirinim yani. Eve al besle. Şeker suratlımda sweat ve yırtıklı pırtıklı bi kot giyindi. Elimizde fotoğraf makinası, sırtımızda çantalarımız. Bindik metroya 🙂 evet bizim arabamız yok. Valla ya, heves yok işte abicim ne yapalım. Ömrümüzün yarısı kent kart kuyruğu ve yollarda geçse de bıkıp almıyoruz şu 4 tekerden. Karşıyaka’nın bir ucundan, Ayrancılar Subaşına dek değişik araçlar üzerinde tam 2 saat yol aldık. dayımlar, annemler ve teyzemler tayfasıyla buluştuk.

Piknik için gerekli sucuklar sırtımda ki çantadaydı. Kekler de öyle. Zor zahmet bi ufacık yer edindik kendimize. Piknikçilikte temel kural yere sermek için bi kiliminiz,oynamak içinde ipiniz ve topunuz olacak. Ama bizde yoktular. Durum hemen o vakit farkedildiğinde yerimizi kapmasınlar diyerek dayım bizi bırakıp hemen yakınlarında bulunan evine gitti. Sonra baktık ki herkesin bi masası var bizim yok, bu etlerin üzerine baharat dökülüyor oda bizde, yok bide ekmek ve suyumuzda yok. Baktık sırf biz varız. Olmaz yani. Dayım evden kilimi getirdi. Ama ekmeği, suyu unutmuş. Biz bakkala gittik, ekmek su aldık. Sonra baktık mangalımız yok. Hemen hazırda yanmaya başlamış mangal kiraladık. Ama baktık etlere baharat yok. Annem gitti kekik aldı. Zeytinyağı zaten yok. Allah ne verdiyse kattık artık et marinesi olmuş oldu. E mangalın közü gidiyor pişirmek gerek dedik. Pişirdik. Sonra baktık o velveleylen masayı unutmuşuz.  gittik aç gözlü komşumuzdan acıtasyon yaparak masalarından bi tanesini vermesini istedik. ordan burdan herşeyimizi tamam ettik. Başlattık yani piknik olayını. Şeker suratlım mangalda etleri pişirmeye durduğunda ben yaşımı iki eşit parçaya böldüm. Daha onüçünde ufacık bir kız olarak, örüklerim sallana sallana yakartop oynadım. Top dediysemde o da komşudan yanımızda getirdik sanılmasın. Gittik Allahın emriyle istedik. Böyle kaşlar yukarda. Vermesseniz atlarız ha bu göle dercesine. Üzüldüler verdiler toplarını. Bizim ekip sağlamdı. Uzun kirpik ayçacım okulun yakartop birincisi. Hemide madalyalı. E birde ben. Karşı ekipte esmer güzeli remziye ve benim minik açi var. Minik dediysemde üniversitede öğrenci be. Ama benim gözümde hala minik. Hiç birincisi olmayan bol bağrışmalı çok esprili bir oyun oynadık. Mangaldaki etleri yedik. semaverde çayımızı içtik. Sonra benim ip koptu. Başladım etraftaki duvarlardan atlamaya, zıplamaya. Çok güldüm çok eğlendim. Şeker suratlımda elinde çayı beni izledi. Kıronun biri bişey demesin diye. Gerçi yaşım 13 kim ne der ki?

Cümlelerimin yamuk ve biçimsiz oluşunun kusuruna bakmayın artık. Şu an kendimi 62 yaşında gibi hissediyorum. Her yerim tutuldu. Oflaya poflaya yürüyorum. Vakit geç oldu ve ben biraz olsun düzelebilmek istiyorum. Allahım yaaaa…Bi daha duvardan falan atlamaya kalktığımda uyarın gözünüzü seveyim. Yeğenlerim oturdu beni izledi ben uçtum da konamadım.